GIGANTES

GIGANTES

Telluris filii excelsissimae staturae, et draconum pedibus in Deorum perniciem procreati, ut superis scilicet bellum inferrent, Iovemque de caeli poslessione deicerent. Macrob. Sat. l. 1. c. 20. Gigantas autem quid aliud fuisse credendum est, quam hominum quandan: impiam gentem, Deos negantem, et ideo aestimatam Deos pellere de caelesti sede voluisse. Et Cic. de Senectute, More Gigantum bellare cum Diis, quid est aliud, nisi naturae repugnare? Horum pedes in Draconum volumina desinebant, quod significat, nihil eos correctum cogitasle, totius vitae eorum greslu, atque processu in inferna vergente. Physici vero interpretantur Gigantes spiritus esse terrae inclusos, qui, dum exitum non inveniunt, fractis interdum altissimis montibus vi erumpunt, et fragmina ipsa quasi in caelum eiaculantur. Hos Poetae in campis Phlegraeis cum Diis congressos fabulantur; sed partim Iovis fulmine, partim Apollinis, et Dianae telis confixos cecidise, aliosque sub Aetna monte, alios sub Mycone, et Lipara insulis sepultos esse: nonnullos etiam in Tartara detrusos impietatis suae poenas

luere. De Gigantum autem origine variae sunt priscorum opiniones. Alii namque illos Titanis et Terrae filios fuisle scribunt. Alii ex sanguine Titanum a Iove interfectorum e terra esse natos aiunt. Hesiod. ex sanguine Caeli, amputatis illius a Saturno virilibus, genitos esse dixit. Ioseph. vero in Antiqq. Iud. contendit, eos ex daemonum coitu cum mulieribus fuisle procreatos: cui quidem opinioni et Lactantius, ex Sacra Historia argumento sumpto, astipulari videtur. Sed D. Augustinus, ceteriqueve recentiores Theologi recte istam reiciunt opinionem, quod Daemones cum mulieribus vere coire posle, prolemque aliquam suscipere, impossibile sit. Gigantum autem urbs maxima fuit Enos, circa Libanum montem, qui universo dominabantur orbi, ab occasu Solis ad ortum. Isti vastitate corporis ac roboris confisi, inventis armis alios oppreslêrunt, libidiniqueve inservientes invenêrunt papiliones, et instrumenta Musica, omnesqueve delicias. Manducabant homines, et procurabant abortus in eduliumque praeparabant, et commiscebantur matribus, filiabus, sororibus, et masculis, atque bruti: ac denique nihil erat sceleris, quod non admitterent, Dei ac Religionis contemptores, Berosus l. 1. Gigantum esse Libyae gentem quandam. Eudoxius Cnidius resert, qui ex floribus, quos plurimos et odoratissimos apud eos sponte suâ tellus producere solet, arte quadam optimum adeo mel conficere dicuntur, ut non multum ab apum melle distare videatur. Leonic. Thom.. l. 5. c. 77. Sic dictos volunt quasi Γηγενεῖς, i. e. terrâ nati, Approbat hoc etymon Orpheus his versibus:

Ους καλέουσι Γίγαντας ἐπώνυμον εν μακάρεςςιν,

Ὅυνεκα γῆς ἐγένοντο καὶ αἵματος οὐρανίοιο.

Ovid. Fast. l. 5. v. 35.

Terra feros partus, immania monstra, Gigantes

Edidit ausuros, in Iovis ire domum.

Vide Philonem, Sixtum Senensem, Lucilium, Torniel. M. D. 6. n. 13. A. M. 987. n. 15. et seq. 2590. n. 4. Salian. in Ann. etc. Nic. Lloyd. Hodiequeve Patagones, gentem Americae merid. communiter procerirate 6. et amplius cubitorum esse, adeoqueve ordinariam hominum reliquorum staturam excedere, memorant ltinerariorum Scriptores. An vero unquam natura tam vastam molem protulerit, qua praedita scribuntur inventa aliquot in locis cadavera 30. 40. 60. 100. et 200. cubitorum, merito dubitat Athan. Kircherus: cum natura certum omnibus animalibus terminum praefixetit, quem, dum actiones suas rite obire debent, egredi nequeunt. An Maiores nostri communiter hodierna statura nostra proceriores fuerint, ab Eruditis quoque quaeritur. Et Iuv. illud nemini ignotum, l. 5. Sat. XV. v. 70.

Terra malos homines nunc educat atque pusillos.

Sed si olim a magnitudine sua recessêrunt homines, cur decrementa haec tandem fuêre inhibita, cum per tot saecula idem staturae modus manserit. Namqueve et Davidis tempore Goliathi statura 6. cubitorum pro gigantea habita fuit, quae tamen ne hodie quidem magnitudinis consuetae adeo ingens exceslus est. Vide Hier. Magium in Miscellan. de Gigantibus, Chassagnonum de iisdem, Ant. Terillum de Termino magnitudinis et virium in animalibus, Ioh. Goropium in Origg. Kircher. praefatum Mund. Subterr. l. 8. s. 2. c. 4. Voetium Volum. I. Disput. de Creatione part. 8. p. 704. Auctorem Anon. Hist. Orbis Terr. Geogr. et Civ. c. 9. s. 2. § 10. cui titulus de Gigantibus, supra Gabbara, ut et infra aliquid in voce Necromantius, ubi de Hebr. Gap desc: Hebrew, quod Gen. c. 6. v. 4. vulgo Gigantes redditur.